நோயிலும் கொடிய நோய் இதுதான் அன்பே!...

தப்புத் தப்பாய் புரிந்துகொண்டான் 
தன் தாயைத் தானே தள்ளி வைத்தான்
நித்தம் துயரில் வாடுகின்றான் இருந்தும் 
அவன் நினைப்பை மட்டும் மாற்ற மாட்டான்!...


எத்தனை நாள் தொடரும் இந்த 
ஒளியைத் தேடா வாழ்வு என்று 
தாயவளும் உருகுகின்றாள் இன்றும் 
தன்னிலை மறந்து கருகுகின்றாள்!....


வீணாகிப் போகும் இந்த 
வெறுப்பான காலம் எல்லாம் பின் 
நாம் விரும்பிக் கேட்டால்க்கூட 
நமக்காகத் திரும்பி வருமா .........!!!


உள்ளன்பை அறியா மனமே 
உன் அறிவை ஊரார்கூடி வாழ்த்தினாலும்
என் அளவில் ஏழைதான் நீ ............
எடுத்தெறிந்துப்பார்  உன் பிடிவாதத்தை


கல்லும் உன்னைத் தொழுது நிற்கும் 
இன்பக் கவிபோல் வாழ்வு இனித்திருக்கும் 
உன் ஒரு சொல் கேட்க்க உயிர்கள் தவிக்கும் 
உலகம் உன்னைக் கண்டு மகிழும் !...........


என்னதான் கற்றார் ஆயினும் 
உண்மை அன்பை உணராதவரை 
வாழ்க்கை என்னும் அழகிய தோட்டத்தில் 
வீணாய் செழித்த அகத்தி என்பேன் ........


சிறு துரும்பும்தான் நற் பயன் தரும் 
அகக் கண்ணைக் கவர்ந்து நின்றால் 
இது அறியா உறவுகள் என்றும் நாம் 
எது சொன்னாலும் கேட்க்க மாட்டார் !...


வாத்தத்தில் தீயதிந்த வாத்தத்தால் 
நாளெல்லாம் துன்பம் சேரும் இங்கே 
இனிய நாத்தத்தை இசைக்கும்போது வரும் 
இடிபோல்த்தான் சினத்தைத் தூண்டும்!....


பார் அன்பே உந்தன் நிலையை 
வெறும் பரிகாசம் ஆகிப்போச்சு 
இந்தக் காலத்தை வெல்ல நீயும் 
எடுத்தெறிவாய் உன் பிடிவாதத்தை