உன்னைமட்டும் தவிக்க விட்டேனா!.....

உன்னையே நினைந்து 
உயிர் உருகி தினம் என் 
உள்ளத்தில் எரிந்த அந்தப் 
பெரும் நெருப்பு அதை  நீ அறியாய்!.....


தன்னையே வதைத்த தாயிடத்தில் 
பிள்ளை உன் கோவம் நீதியன்றோ!...
வல் வினை அதைக் கடந்து வந்து உன்னை 
வாரியே அணைத்திடத் தவித்தவளை.......


புன்னுருவி என்று நினைத்தாயோ 
இந்தப் பேதைமை நெஞ்சை வாட்டுதையோ!..
கண்ணினைக் காக்க இமை மறந்ததாய் உன் 
கற்பனை அது மிக மிக அற்புதம் அற்புதம்!... 


விண்ணவரும் போற்றிடும் தாய்மை உன்னை 
நடு வீதியில் விட்டெறிந்ததெனப் புலம்பாதே!...
முன்வினைப் பயனது அறுத்தெறிந்து உயிர் 
மூச்சுள்ளவரை உன்னோடு சேர்ந்திருக்கவே 


இன்னல்கள் நிறைந்த இடு காட்டினிலே 
இதுவரை நான் பட்ட துயர் நீ அறியமாட்டாய்...
சொல்வது இலகு எதையும் வார்த்தைகளால் 
வாழ்க்கை சுகப்பட மாட்டாது தடைகள் இருப்பின்...


இது எல்லாமே விதியின் விளையாட்டு 
நீ இல்லாமல் போயாச்சு என்றோ என் மூச்சு!..........
இனியும் கல்லான உன் மனம் இளகி வரும் வரை 
நான் காத்திருப்பேன் உனக்காகக் கை தொழுதபடி!...