ஈழத் தாயவளே தான் எங்கள் தாயம்மா !

                                     

ஆழ்கடல் தனிலே அந்த
    அவலையின் குரலைக் கேட்டேன் !
ஊழ்வினைப் பயனாய் எண்ணி 
    உலகமே வெறுக்கக் கண்டேன் !
வாழ்வினை அளிக்க வல்ல
     வசந்தமும் விலகிச் செல்ல
மூழ்கிடும்  திருநா டெம்மின்
     முகவரி என்றார் அம்மா !

பொன்னென விளைந்த தேசம்
    பொலிவினை இழக்க நாளும் 
இன்னலைத் தொடுத்தார் அங்கே 
     இதயமும் மச்சுப் போக !
அன்னவர் செயலைக் கண்டே  
     அடிமைகள் விழித்த தாலே 
வன்முறை பொலிந்தே  இன்றும் 
     வாழ்வினைப்  பொசுக்கு தம்மா !

கற்றவர் நிறைந்த பாரில்  
    காத்திட ஒருவர் இன்றி 
குற்றமே பொலிந்து நம்மின் 
    குரல்வளை நசுக்க லாமோ ?.
வற்றலாய்த்  தொங்கும் மக்கள் 
    வாழ்வினைக் கண்டும் எம்மைப் 
பெற்றவள் விட்ட கண்ணீர் 
     பெருங்கடல் ஆன தம்மா !

செம்மொழித்  தமிழைக் கற்றுச் 
     செழிப்புடன் வாழ்ந்த மக்கள் 
அம்மண மாக வீழ்ந்தார் 
     ஆருயிர் துடிக்க மண்ணில் !
எண்ணிலா உயிரின் ஓலம் 
      இன்றுமே கேக்கு தென்றால் 
புண்ணிலே வேலைப் பாச்சும் 
      புத்திதான் மாறு மோசொல் ?..

பன்மலர்ச் சோலை நீயும் 
      பாரினில் நீதி காக்க 
வன்முறை அழித்துச் சென்றாய் 
      வாழ்வினில் என்ன கண்டாய் !
உன்னையே அழித்து மக்கள் 
      ஊனினை வளர்க்க நாளும் 
இன்னலே விளைந்த திங்கே  
     இயற்கையே காணும் அம்மா !

பட்டது சொன்னால் போதும்   
    பாருடன் உள்ளம் மோதும் ! 
கெட்டவர் குடியை வெல்லக்  
     கேடுகள் விளையும் மெல்ல !
சட்டென மறையத் துன்பம் 
    சத்தியம் அருள்வாய் இன்பம் !
கட்டளை இட்டுச் சும்மா  
    காத்திடு இயற்கை அம்மா !