உயிர் தாங்கும் சடலங்கள்

செந்தாமரை தண்ணீரிலே
வந்தாடுதே பெண்போலவே!
இழந் தென்றல் காற்றே நீ
இன்னிசை பாடி வா!

ரவி வர்மன் ஓவியம் இவள்
இங்கு அசைந்தாடும் காவியம்
நிலவோடு உரையாடும் எனதன்பு
அது என்றும் உனக்காகவே!

மணம் வீசும் புது  மலரே
வெண் மதி போற்றும் பேரழகே
நீ உருவான காலம் இயற்க்கை
அழகுக்கு   அழகிங்கு  வந்ததோ!

மலரே நீ இல்லை என்றால்
மலராதே உயிர்கள் எங்கும் !
தொடராக தொடரும் தாய்மை
நல் உணர்வுக்கு ஏது எல்லை !

கலைக் கோவில் சிற்பம் நீயே
கலங்காதே பெண்ணே என்றும்
விலை பேச ஏங்கும் கூட்டம்
நிலைக்காதே இந்த மண்ணில்!


பிறை போல தேய்ந்து வளரும்
தொடரான துன்பம் என்ன !
விழி நீரில் கோலம் போட்டும்
விடியாத பெண்ணின் வாழ்க்கை!