உணவுக்கு ஏங்கும் உயிர்களைப் பார்!
இந்த வறுமைக் கோட்டை அழிக்கவா உனக்கு
வல்லமை இல்லை சொல்டா மானிடனே!
ஒருவர் பசியை ஒருவர் தீர்த்தால்
உலகில் வறுமை அழியாதோ!.......
நாம் தெருவில் சிந்தும் செல்வம் திரண்டால்
உயிர்கள் பிழைக்க முடியாதா!
கருணை வேண்டும் மனிதா உனக்கும்
கையில் இருப்பதைக் கொடுப்பதற்கு!
இது அழியும் உலகம் அதனால்தானோ
மனிதம் மரத்துப் போனதிங்கே!
மெழுகைப்போல நல் இதயம் இருந்தால்
ஒளியைத் தேடி அலைவான் ஏன்!
இந்தக் கொடுமை கண்டும் அசையா மனதை
உருகச் செய்ய நல் வழி தேடு!
விழியில் வழியும் கண்ணீரைக்கூட
அருந்தத் துடிக்கும் நிலையைப் பார்!
இங்கு அழியும் இந்த உறவைக் காக்க இனியும்
இத்தனை தாமதம் வேண்டாமே!
பல மொழியில் பேசித் திரிந்தால் என்ன
மனிதன் என்பவன் ஓர் இனமே! இவன்
அழியும்போது துடிப்பவன் எவனோ
அவன்போல் தெய்வம் வேறில்லையே!
சமூக அக்கறையுள்ள அருமையான கவிதை
ReplyDeleteசமுதாய நோக்கோடு அருமையான கருத்துக்களை
ReplyDeleteகோர்த்து நல்லதொரு கவிதையை வழங்கிய சகோதரிக்கு என் உளங்கனிந்த வாழ்த்துக்கள்! நன்று!
மனதை உருக வைக்கும் வரிகள்...
ReplyDeleteசிறப்பான கருத்துக்கள் அம்மா...
நன்றி... tm2
kavidhai arumai
ReplyDeleteஅருமையான தலைப்பும் கவிதையும்.
ReplyDeleteவாழ்த்துக்கள்.
மன்சே கனத்து போக வைக்கும் உருக்கமான கவிதை
ReplyDelete